Zakup tarczy zabierakowej do uchwytu tokarskiego, to spory wydatek.
Można ją wykonać własnymi siłami.   Jak się do tego zabrać???

Przedstawiam w fotograficznym skrócie moje zmagania.

amodzielnie wykonanie tarczy zabierakowej w/g wzoru FLS-200/c6 do trójszczękowego uchwytu samocentrującego "Kuszmen" ∅ 200 mm nie jest rzeczą trudną. Trzeba jednak uzbroić się w odrobinę cierpliwości, materiał i bezwzględnie przestrzegać wymiarów. Ja wykonałem ją do mojej tokarki uniwersalnej "1E95" wyprodukowanej w byłym ZSRR.
Pracę rozpocząłem od dokładnego odwzorowania zewnetrznego stożka wrzeciona na kątowej obrotnicy suportu narzędziowego - zbieżność 7º07’30”.
(kliknij na zdjęcie obok)

tym celu posłużyłem się czujnikiem zegarowym i odrobiną cierpliwości. Gdy na całej długości stożka wskaźnik czujnika zegarowego pokazywał "0", mogłem zająć się zamocowaniem materiału. W moim przypadku była to zaślepka kryzy ∅ 250mm ze starego walczaka. Po wytrasowaniu środka kryzy i czterech otworów pod gwint M12x1,75 mm, wywierciłem otwory i nagwintowałem je. W otwory wkręciłem uprzednio przygotowane stalowe szpilki M12x1,75 mm (10.9) z tulejkami ∅ 22,00 mm, które pasowały idealnie do otworów w kryzie wrzeciona.
(kliknij).

urówkę przykręciłem do wrzeciona za pomocą nakrętek kołnierzowych. Po wstępnym obtoczeniu i splanowaniu powierzchni, która w tym przypadku miała być przyszłą przylgnią, zabrałem się do wytaczania wewnętrznego otworu ∅ 103,13 mm . Wykonałem wytoczenie na niepełnej długości, by nie dopuścić do zakaleczenia powierzchni czołowej wrzeciona i obluzowania materiału.
(kliknij)

ługość wytoczonego otworu wystarczyła do wykonania stożka wewnetrznego za pomocą uprzednio ustawionych sanek narzędziowych. Za pomocą czujnika zegarowego ustawiłem maksymalną średnicę wytaczanego stożka na ∅ 106,38 mm i wykonałem wytoczenie. Można powiedzieć, że operacja udała się za pierwszym razem. Podczas przymiarki okazało się, że pomiędzy stożkami występuje minimalny luz. Ponowne splanowanie płaszczyzny przylgni - 0,02 mm załatwiło sprawę dopasowania stożków. Po ostatniej przymiarce przełożyłem szpilki na drugą stronę obrabianej tarczy i dokręciłem do kryzy wrzeciona, z której uprzednio wykręciłem kołek pozycjonujacy. Na razie był niepotrzebny.
(kliknij)

planowanie powierzchni i wykonanie zamka pod kołnierz uchwytu, to już jazda z górki. Pozostało wykonanie pogłębionych otworów pod śruby mocujące uchwyt tokarski. Trasowanie wykonałem w nastepujacy sposób. Przygotowałem stożkowe znaczniki z twardych szpilek M10x1,5 (10.9). Wkręciłem je w czyste gniazda gwintowane uchwytu i położyłem na nich tarczę zabierakową zamkiem do uchwytu. Kilka uderzeń w tarczę miedzianym młotkiem i odwzorowanie osi otworów gotowe.
(kliknij)

ozostało wywiercić otwory ∅ 10 mm i pogłębić je na wymiar łbów śrub imbusowych. Tę operację wykonałem na wiertarce kolumnowej chłodząc obficie wiertło.
(kliknij)

ogłebianie otworów wykonałem frezem czołowym na wiertarce kolumnowej. Głegokość nieco większa od nominalnej wysokości łba śruby.
(kliknij)

odobnie odwzorowałem i wykonałem otwor na kołek pozycjonujący tarczę na wrzecionie tokarki. Montaż tarczy zabierakowej do uchwytu, to sprawdzian wykonanej pracy. Dla zapewnienia samohamownośći śrub mocujących, gwinty posmarowałem niebieskim klejem "Wurth".
(kliknij)